Bandung (Java, Indonesië) is mijn geboorteplaats (1953). Ik was het tweede kind van vier, oudste van drie dochters. In 1958 repatrieerden onze ouders naar Nederland.

Waar tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederlandse gezinnen de Duitse bezetting sporen had achtergelaten, gold iets dergelijks ook voor repatrianten uit Indonesië, getekend door de ervaren oorlogshandelingen in  krijgsgevangenschap, in Indonesië en/of Japan. Met het huwelijk van onze ouders kwamen de persoonlijk meegenomen oorlogservaringen op twee continenten in ons gezin samen. Het ontzag van de naoorlogse generatie voor de ervaringen van de werkelijke oorlogsslachtoffers was zo groot, dat in ons gezin niet over de oorlogservaringen van onze ouders werd gesproken. De regelmatig voorkomende heftige emoties werden door niemand van de kinderen echt begrepen, ze hoorden er gewoon bij.

Na de middelbare school begon voor mij deelname aan de arbeidsmarkt, die veertig jaar zou duren. Pakweg tien jaar na het verlaten van het ouderlijk huis ontstond bij mij het besef dat het leven ook anders zou kunnen. Anders zou moeten. Hierbij wist ik zeker: “Als ik er niets aan zou doen, zou ik met vijftig dead and buried zijn”. Waarover dit ging? Géén idee! Ik heb hierbij hulp moeten zoeken. En deze gevonden bij een kundige therapeute, aan wie ik – aanvankelijk in opperste verbazing, wat later tot mijn grote opluchting – niets hoefde uit te leggen. Samen hebben we naarstig en met veel geduld gewerkt aan de o zo nodige verandering in de wijze waarop ik het leven ervoer, hoe ik met mezelf omging, hoe ik met anderen omging. Daarna ben ik een opleiding gaan doen om therapeute te worden. Ruim dertig jaar later ervaar ik veel voldoening bij het hebben kunnen verbeteren van de kwaliteit van mijn leven. Ik blijf nieuwsgierig naar opnieuw een oude gewoonte te herkennen, m’n hart ervoor te openen en in het hier en nu vóór mij werkzaam te laten zijn.

Hieruit put ik veel inspiratie, en ben ik van plan nog vele jaren mensen te begeleiden die zich misschien ook afvragen hoe het leven anders zou kunnen: vriendelijker, vrolijker, vrijer … Om zich, net als ik destijds, te kunnen openen voor zoveel meer dat het leven te bieden heeft.